Monday, January 10, 2011
ما گدایان خیل سلطانیم
![]() | ||
آواز نوای مرکب شعر: سعدی، بابا طاهر آلبوم: نوا (مرکب خوانی) |
![]() |
(نهفت)
|
ما گدایان خیل سلطانیم
|
شهربند هوای جانانیم
|
(نهفت)
|
بنده را نام خویشتن نبود
|
هر چه ما را لقب دهند آنیم
|
(نهفت)
|
گر برانند و گر ببخشایند
|
ره به جای دگر نمیدانیم
|
(نهفت)
|
چون دلارام میزند شمشیر
|
سر ببازیم و رخ نگردانیم
|
(نهفت)
|
دوستان در هوای صحبت یار
|
زر فشانند و ما سرافشانیم
|
(عشاق)
|
هر گلی نو که در جهان آید
|
ما به عشقش هزاردستانیم
|
(عشاق)
|
هر گلی نو که در جهان آید
|
ما به عشقش هزاردستانیم
|
(رُهاب)
|
تنگ چشمان نظر به میوه کنند
|
ما تماشاکُنان بُستانیم
|
(بستهنگار)
|
(گردانیه)
|
تو به سیمای شخص مینگری
|
ما در آثار صنع حیرانیم
|
ما در آثار صنع حیرانیم
|
(درآمد ابوعطا)
|
هر چه گفتیم جز حکایت دوست
|
در همه عمر از آن پشیمانیم
|
(درآمد ابوعطا)
|
سعدیا! بی وجود صحبت یار
|
همه عالم به هیچ نستانیم
|
(درآمد بیات ترک)
|
غم زمانه خورم یا فراق یار کشم
|
به طاقتی که ندارم کدام بار کشم
|
(قطار)
|
غم زمانه خورم یا فراق یار کشم
|
به طاقتی که ندارم کدام بار کشم
|
(قطار)
|
نه دست صبر که در آستین عقل برم
|
نه پای عقل که در دامن قرار کشم
|
(قطار)
|
نه قوتی که توانم کناره جستن از او
|
نه قدرتی که به شوخیش در کنار کشم
|
(جامهدران)
|
چو میتوان به صبوری کشید جور عدو
|
چرا صبور نباشم
|
چرا صبور نباشم که جور یار کشم
|
(فرود به نوا)
|
(رُهاب)
|
شرابخوردهی ساقی ز جام صافی وصل
|
ضرورتست که درد سر خمار کشم
|
(رُهاب)
|
گلی چو روی تو گر در چمن به دست آید
|
کمینه دیدهی سعدیش پیش خار کشم
|
(فرود به سهگاه)
|
(درآمد سهگاه)
|
الهی! آتش عشقم به جان زن
|
شرر زان شعلهام بر استخوان زن
|
(درآمد سهگاه)
|
چو شمعم برفروز از آتش عشق
|
در آن آتش دلم پروانهسان زن
|
(مویه)
|
هزاران غم به دل اندوته دیرُم
|
به سینه آتشی افروته دیرُم
|
(فرود به نوا)
|
به یک آه سحرگاه از دل تنگ
|
هزاران مدعی را سوته دیرُم
|
۱ | ما گدایان خیل سلطانیم | شهربند هوای جانانیم | |
۲ | بنده را نام خویشتن نبود | هر چه ما را لقب دهند آنیم | |
۳ | گر برانند و گر ببخشایند | ره به جای دگر نمیدانیم | |
۴ | چون دلارام میزند شمشیر | سر ببازیم و رخ نگردانیم | |
۵ | دوستان در هوای صحبت یار | زر فشانند و ما سر افشانیم | |
۶ | مر خداوند عقل و دانش را | عیب ما گو مکن که نادانیم | |
۷ | هر گلی نو که در جهان آید | ما به عشقش هزاردستانیم | |
۸ | تنگ چشمان نظر به میوه کنند | ما تماشاکنان بستانیم | |
۹ | تو به سیمای شخص مینگری | ما در آثار صنع حیرانیم | |
۱۰ | هر چه گفتیم جز حکایت دوست | در همه عمر از آن پشیمانیم | |
۱۱ | سعدیا بی وجود صحبت یار | همه عالم به هیچ نستانیم | |
۱۲ | ترک جان عزیز بتوان گفت | ترک یار عزیز نتوانیم | |
۱ | غم زمانه خورم یا فراق یار کشم | به طاقتی که ندارم کدام بار کشم | |
۲ | نه قوتی که توانم کناره جستن از او | نه قدرتی که به شوخیش در کنار کشم | |
۳ | نه دست صبر که در آستین عقل برم | نه پای عقل که در دامن قرار کشم | |
۴ | ز دوستان به جفا سیرگشت مردی نیست | جفای دوست زنم گر نه مردوار کشم | |
۵ | چو میتوان به صبوری کشید جور عدو | چرا صبور نباشم که جور یار کشم | |
۶ | شراب خورده ساقی ز جام صافی وصل | ضرورتست که درد سر خمار کشم | |
۷ | گلی چو روی تو گر در چمن به دست آید | کمینه دیده سعدیش پیش خار کشم | |
۱ | الهی آتش عشقم به جان زن | شرر زان شعلهام بر استخوان زن | |
۲ | چو شمعم برفروز از آتش عشق | بر آن آتش دلم پروانهسان زن | |
۱ | هزاران غم بدل اندوته دیرم | هزار آتش بجان افروته دیرم | |
۲ | بیک آه سحر کز دل برآرم | هزاران مدعی را سوته دیرم |
<< بازگشت به صفحه اصلی