Monday, January 10, 2011
ما گدایان خیل سلطانیم
 | ||
| آواز نوای مرکب شعر: سعدی، بابا طاهر آلبوم: نوا (مرکب خوانی) |
 |
|
|
(نهفت)
|
|
ما گدایان خیل سلطانیم
|
|
شهربند هوای جانانیم
|
|
(نهفت)
|
|
بنده را نام خویشتن نبود
|
|
هر چه ما را لقب دهند آنیم
|
|
(نهفت)
|
|
گر برانند و گر ببخشایند
|
|
ره به جای دگر نمی‌دانیم
|
|
(نهفت)
|
|
چون دلارام می‌زند شمشیر
|
|
سر ببازیم و رخ نگردانیم
|
|
(نهفت)
|
|
دوستان در هوای صحبت یار
|
|
زر فشانند و ما سرافشانیم
|
|
(عشاق)
|
|
هر گلی نو که در جهان آید
|
|
ما به عشقش هزاردستانیم
|
|
(عشاق)
|
|
هر گلی نو که در جهان آید
|
|
ما به عشقش هزاردستانیم
|
|
(رُهاب)
|
|
تنگ چشمان نظر به میوه کنند
|
|
ما تماشاکُنان بُستانیم
|
|
(بسته‌نگار)
|
|
(گردانیه)
|
|
تو به سیمای شخص می‌نگری
|
|
ما در آثار صنع حیرانیم
|
|
ما در آثار صنع حیرانیم
|
|
(درآمد ابوعطا)
|
|
هر چه گفتیم جز حکایت دوست
|
|
در همه عمر از آن پشیمانیم
|
|
(درآمد ابوعطا)
|
|
سعدیا! بی وجود صحبت یار
|
|
همه عالم به هیچ نستانیم
|
|
(درآمد بیات ترک)
|
|
غم زمانه خورم یا فراق یار کشم
|
|
به طاقتی که ندارم کدام بار کشم
|
|
(قطار)
|
|
غم زمانه خورم یا فراق یار کشم
|
|
به طاقتی که ندارم کدام بار کشم
|
|
(قطار)
|
|
نه دست صبر که در آستین عقل برم
|
|
نه پای عقل که در دامن قرار کشم
|
|
(قطار)
|
|
نه قوتی که توانم کناره جستن از او
|
|
نه قدرتی که به شوخیش در کنار کشم
|
|
(جامه‌دران)
|
|
چو می‌توان به صبوری کشید جور عدو
|
|
چرا صبور نباشم
|
|
چرا صبور نباشم که جور یار کشم
|
|
(فرود به نوا)
|
|
(رُهاب)
|
|
شراب‌خورده‌ی ساقی ز جام صافی وصل
|
|
ضرورتست که درد سر خمار کشم
|
|
(رُهاب)
|
|
گلی چو روی تو گر در چمن به دست آید
|
|
کمینه دیده‌ی سعدیش پیش خار کشم
|
|
(فرود به سه‌گاه)
|
|
(درآمد سه‌گاه)
|
|
الهی! آتش عشقم به جان زن
|
|
شرر زان شعله‌ام بر استخوان زن
|
|
(درآمد سه‌گاه)
|
|
چو شمعم برفروز از آتش عشق
|
|
در آن آتش دلم پروانه‌سان زن
|
|
(مویه)
|
|
هزاران غم به دل اندوته دیرُم
|
|
به سینه آتشی افروته دیرُم
|
|
(فرود به نوا)
|
|
به یک آه سحرگاه از دل تنگ
|
|
هزاران مدعی را سوته دیرُم
|
| ۱ | ما گدایان خیل سلطانیم | شهربند هوای جانانیم | |
| ۲ | بنده را نام خویشتن نبود | هر چه ما را لقب دهند آنیم | |
| ۳ | گر برانند و گر ببخشایند | ره به جای دگر نمی‌دانیم | |
| ۴ | چون دلارام می‌زند شمشیر | سر ببازیم و رخ نگردانیم | |
| ۵ | دوستان در هوای صحبت یار | زر فشانند و ما سر افشانیم | |
| ۶ | مر خداوند عقل و دانش را | عیب ما گو مکن که نادانیم | |
| ۷ | هر گلی نو که در جهان آید | ما به عشقش هزاردستانیم | |
| ۸ | تنگ چشمان نظر به میوه کنند | ما تماشاکنان بستانیم | |
| ۹ | تو به سیمای شخص می‌نگری | ما در آثار صنع حیرانیم | |
| ۱۰ | هر چه گفتیم جز حکایت دوست | در همه عمر از آن پشیمانیم | |
| ۱۱ | سعدیا بی وجود صحبت یار | همه عالم به هیچ نستانیم | |
| ۱۲ | ترک جان عزیز بتوان گفت | ترک یار عزیز نتوانیم | |
| ۱ | غم زمانه خورم یا فراق یار کشم | به طاقتی که ندارم کدام بار کشم | |
| ۲ | نه قوتی که توانم کناره جستن از او | نه قدرتی که به شوخیش در کنار کشم | |
| ۳ | نه دست صبر که در آستین عقل برم | نه پای عقل که در دامن قرار کشم | |
| ۴ | ز دوستان به جفا سیرگشت مردی نیست | جفای دوست زنم گر نه مردوار کشم | |
| ۵ | چو می‌توان به صبوری کشید جور عدو | چرا صبور نباشم که جور یار کشم | |
| ۶ | شراب خورده ساقی ز جام صافی وصل | ضرورتست که درد سر خمار کشم | |
| ۷ | گلی چو روی تو گر در چمن به دست آید | کمینه دیده سعدیش پیش خار کشم | |
| ۱ | الهی آتش عشقم به جان زن | شرر زان شعله‌ام بر استخوان زن | |
| ۲ | چو شمعم برفروز از آتش عشق | بر آن آتش دلم پروانه‌سان زن | |
| ۱ | هزاران غم بدل اندوته دیرم | هزار آتش بجان افروته دیرم | |
| ۲ | بیک آه سحر کز دل برآرم | هزاران مدعی را سوته دیرم | |
<< بازگشت به صفحه اصلی