Maestro Mohammad Reza Shajarian: دلا از دست تنهایی به جونم

Tuesday, February 26, 2008

دلا از دست تنهایی به جونم


آواز دشتستانی شعر: دوبیتیهای باباطاهر آلبوم: آستان جانان

(درآمد شور)

دلا از دست تنهایی به جونُم

ز آه و ناله و خود در فغونُُم

شُبان تار از درد جدایی

کِرِه فریاد مغز استخونُم

(دشتستانی)

عزیزون از غم و درد جدایی

به چشمونُم نمونده روشنایی

گرفتارُم به دام غربت و درد

نه یار و همدمی نه آشنایی

(دشتستانی)

فلک کی بشنُوِه آه و فغونُم

به هر گردش زنه آتش به جونُم

یک عمری بگذرونُم با غم و درد

«خدا» با غم و درد

به کام دل نگرده آسمونُم

(دشتستانی)

نمی‌دونُم دلُم دیوونه کیست

اسیر نرگس مستونه کیست

نمی‌دونُم دل سرگشته مو

کجا می‌گردد و در خونه کیست

(قوچانی)

نصیب کس نبی درد دل مو

که بسیاره غم بی حاصل مو

کسی بو از غم و دردُم خبردار

که داره مشکلی چون مشکل مو

(قوچانی)

دلی دیرُم که بهبودش نمی‌بو

نصیحت می‌کِرُم سودش نمی‌بو

به بادش می‌دهُم نِش می‌بره باد

نِش می‌بره باد

بر آتش می‌نهُم دودش نمی‌بو

(سارنگی)

بود درد مو و درمونُم از دوست

بود وصل مو و هجرونُم از دوست

اگه قصابُم از تن واکِرِه پوست

واکِرِه پوست

جدا هرگز نگرده جونُم از دوست

(خسرو و شیرین)

مو آن آزرده‌ی

مو آن آزرده‌ی بی خانمونُم

مو آن محنت نصیب سخت جونُم

مو آن سرگشته خارُم در بیابون

که هر بادی وزه پیشش دِوونُم

(دشتستانی)

به صحرا بنگرُم صحرا ته وینُم

به دریا بنگرُم دریا ته وینُم

به هر جا بنگرُم کوه و در و دشت

در و دشت

نشان از قامت رعنا ته وینُم

(غم انگیز)

مو که افسرده حالم چون ننالُم

چون ننالُم

شکسته پر و بالُم چون ننالُم

چون ننالُم

همه گویند فُلانی ناله کم کن

ناله کم کن

ته آیی در خیالُم چون ننالُم

چون ننالُم

(دیلمان)

به آهی گنبد خضرا بسوجُم

فلک را جمله سر تا پا بسوجُم

بسوجُم ار نه کارُم را بساجی

چه فرمایی بساجی یا بسوجُم

بسوجُم ار نه کارُم را بساجی

چه فرمایی بساجی یا بسوجُم

(دشتستانی + فرود به شور)

غم عشقت

غم عشقت بیابون پرورُم کرد

هوای بخت بی بال و پرُم کرد

به مو گفتی صبوری کن صبوری

صبوری طُرفه خاکی بر سرُم کرد

*: مینیاتور «عزلت» اثر استاد فرشچیان

۱	دلا از دست تنهایی بجانم	ز آه و ناله‌ی خود در فغانم
۲	شبان تار از درد جدایی	کند فریاد مغز استخوانم

۱	عزیزون از غم و درد جدایی	به چشمونم نمانده روشنایی
۲	گرفتارم بدام غربت و درد	نه یار و همدمی نه آشنایی

۱	فلک کی بشنود آه و فغانم	بهر گردش زند آتش بجانم
۲	یک عمری بگذرانم با غم و درد	بکام دل نگردد آسمانم

۱	نمیدانم دلم دیوانه‌ی کیست	کجا آواره و در خانه‌ی کیست
۲	نمیدونم دل سر گشته‌ی مو	اسیر نرگس مستانه‌ی کیست

۱	نصیب کس مبو درد دل مو	که بسیاره غم بی‌حاصل مو
۲	کسی بو از غم و دردم خبردار	که دارد مشکلی چون مشکل مو

۱	دلی دیرم که بهبودش نمی‌بو	سخنها میکرم سودش نمی‌بو
۲	ببادش میدهم نش میبرد باد	در آتش می‌نهم دودش نمی‌بو

۱	بود درد مو و درمانم از دوست	بود وصل مو و هجرانم از دوست
۲	اگر قصابم از تن واکره پوست	جدا هرگز نگردد جانم از دوست

۱	مو آن دلداده‌ی بی خانمانم	مو آن محنت نصیب سخت جانم
۲	مو آن سرگشته خارم در بیابان	که چون بادی وزد هر سو دوانم

۱	مو که آشفته حالم چون ننالم	شکسته پر و بالم چون ننالم
۲	همه گویند فلانی چند نالی	تو آیی در خیالم چون ننالم

۱	به آهی گنبد خضرا بسوجم	فلک را جمله سر تا پا بسوجم
۲	بسوجم ار نه کارم را بساجی	چه فرمائی بساجی یا بسوجم

۱	غم عشقت بیابان پرورم کرد	فراقت مرغ بی‌بال و پرم کرد
۲	بمو واجی صبوری کن صبوری	صبوری طرفه خاکی بر سرم کرد

<< بازگشت به صفحه اصلی